Reisverslag Adoptie Su Dang 2008

Dag 1 Zaterdag 5 januari 2008

Vertrek naar China, het rare gevoel in de onderbuik is aanwezig, het gaat nu gebeuren na 2 jaar wachttijd, hoe zou Su eruit zien, hoe reageert ze, de inhoud van de gesprekken in het vliegtuig gaan over Su.

Vliegtuig naar Beijing vertrekt op tijd, we zitten Pearl Class, dus lekkere brede stoelen, uitnodigend voor een welverdiende rust na de hectische weken thuis. Deze klasse is voor 20% gevuld, dus lekker rustig.

Milko heeft natuurlijk weer kunnen slapen(snurken), Jet kon de slaap niet vatten.

Dag 2 Zondag 6 januari 2008

Aankomst Beijing, alles loopt voorspoedig onze reisgids Lee Wei stond al klaar met de tickets voor de vlucht naar Chengdu, ongeveer 3.5 uur wachten, even rondkijken op de luchthaven en een kop koffie.

Vlucht naar Chengdu verloopt snel, vliegtijd ongeveer 3 uur. Daar aangekomen staat Susie ons al op te wachten, eerste indruk een zeer vriendelijke vrouw, dit wordt later bevestigd.

Ons Hotel, Sichuan Hotel Zongfu street, kamer ziet er goed en schoon uit, maar wat is het vies heet, kamer temperatuur zweeft volgens thermostaat tussen 25 en 26 graden. Zet hem op cold, helpt niets, we zullen eraan moeten wennen, airco werkt niet in de winter.

Dag 3 Maandag 7 januari 2008

We staan om 08:00 op, lopen valt niet mee, het matras is zo hard, volgens mij zitten er auto veren in. We ontbijten om 09:00, daarna terug naar onze kamer en besluiten even in de stad rond te lopen, Susie treft ons om 14:50 in het Hotel, we gaan naar Civil Affairs om Su te ontmoeten en op te halen.

Ikzelf ben al vaker in China geweest, voor Jet de tweede keer, deze was verrast door de grote waren huizen en de wijze waarop alles mooi is geëtaleerd, een weelde. Ineens lijkt Nederland achter te lopen als je dit hier ziet. Na van de ene verbazing in de andere te vallen, wisselen we ook wat valuta bij de Bank of China, het wachten duurt maar liefst langer dan 50 minuten. 10 yuan is 1 euro, wij wisselen 1000 euro, krijgen hiervoor 10.450 yuan, oftewel een stapel honderdjes met een elastiek erom heen, dit gaat echt niet in je portemonnee. Het gemiddeld inkomen in Chengdu is 2000 Yuan per maand ( 200 euro). Tot 2000 yuan behoeft men hier geen belasting te betalen. Een fabrieksarbeider wordt beduidend minder betaald, tussen 500 en 1000 yuan.

We zijn terug op de kamer, bereiden ons voor. Inmiddels 14:45, we gaan naar beneden, daar is Susie, we verlaten het hotel en wachten op een voorbij komende taxi, 20 seconden later zitten we in een taxi op weg naar Civil Affairs, rit duurt ongeveer 10 minuten.

We verlaten de taxi en lopen naar binnen, Jet ziet een kindje wegschieten in een geel jasje, volgens mij was dat Su, zegt Jet. We worden voorgesteld aan 3 mensen van het weeshuis, allen met de titel director. Jet heeft gelijk het was Su, ze moest even naar het toilet. Ze komt terug, wat is ze klein en aandoenlijk. Het is een kille bedoeling, een grote kale ruimte, weinig verlichting, Su wordt naar ons gedirigeerd met de woorden, dit zijn jouw Papa en Mama, en op schoot bij Mama gezet. Verder is er geen aandacht voor Su, deze gaat uit naar de formulierenwinkel die moet worden ingevuld. Papa moet nog even een belofte uitschrijven, goed te zorgen voor Su en haar nooit te misbruiken en/of verlaten, een goede opleiding te laten genieten, enz. Eigenlijk datgene wat iedere ouder voor zijn kind zou doen. Focus daarna is op de betaling. Nu is er de gelegenheid vragen te stellen over Su, op alle vragen krijgen we een antwoord. Vragen zoals, wat eet ze voor ontbijt, lunch en avond eten, wat vindt ze leuk, is ze volledig zindelijk, heeft ze veel vriendjes, wat voor soort kind ze is, is ze opgewekt of gesloten, hoe gaat het met haar arm, etc. Dan is het gesprek ten einde, we tekenen nog een formulier voor pleegouders voor 1 dag, dit betekent dat wanneer jullie het kind niet aanstaat, je er morgen weer afstand van kunt doen. Zonder een woord met Su te wisselen, geen dag of een vriendelijke blik, verlaten de drie het pand, daar zit Su, opnieuw verlaten drie jaar later.

We gaan vervolgens de taxi in en Su begint te huilen, ze weet niet wat haar overkomt, ze had die ochtend meer dan 4 uur in de auto doorgebracht.

Aangekomen in het Hotel praat onze tolk Su bemoedigend toe, Susie is echt een schat, ze is 37 jaar en blijkt zwanger te zijn(pril). Ze verteld aan Su dat dit haar Papa en Mama zijn en dat zij goed voor haar zullen zorgen, Su zegt niets, Su heeft vanaf de ontmoeting niets gezegd, ze is duidelijk aangeslagen en verward. We kijken of ze wat wil drinken, ja hoor drie glazen water achter elkaar, wat een dorst. Jet zet haar op het toilet, een letterlijke waterval en een poepie erachteraan. Zo, dat lucht op. Mama doet haar lekker in bad, volgens horen moet ze dit leuk vinden, alles gaat goed.

Deze avond huilt Su verschillende malen, ook Papa moet ook niet te dichtbij komen, ik loop wat rond, ze went met de tijd wel aan mijn aanwezigheid, streel haar af en toe over haar gezichtje, dit laat ze toe. Susie komt later terug met de tickets, we vliegen Zaterdag naar Beijing. Samen met Susie verlaat ik het Hotel op zoek naar een supermarkt, heb hier wat inkopen gedaan, wat lekkernij voor Su waaronder kaassnacks voor kinderen in de vorm van een ijsje, dit gaat erin als koek.

Papa gaat even iets halen bij McDonalds, want we willen er niet opuit met Su, ze heeft een vermoeiende dag achter de rug. Su geniet van een paar frietjes en een Mc Nugget.

Mama kietelt haar een beetje en er verschijnt een lach op haar gezicht, later veranderend in een schaterlach, stiekem kijkt ze telkens naar Papa, ze houdt me voortdurend in de gaten.

20:30 tijd om te gaan slapen, we hebben een kinderbedje op de kamer en leggen Su erin, ze begint te huilen, een beetje overstuur. Mama gaat samen met haar op bed liggen, binnen 10 minuten is Su vertrokken, even overleggen in haar bed, vergeet het maar, klaar wakker en huilen. Jet valt later samen met haar in slaap.

Papa krijgt inmiddels een homesite toegewezen en kan de website uploaden.

Dag 4 Dinsdag 8 januari 2008

Jet maakt me om 09:00 wakker, Su is inmiddels ook wakker aan het worden, het gaat goed, geen tranen. Ze heeft de klok rond geslapen. We gaan met z’n drieën ontbijten, Su eet wat cake en een snee brood met aardbeien jam, het is een goede eter en snel, dat zal te maken hebben met het weeshuis, ieder voor zich. Ook Papa mag haar brood geven.

Als Mama vraagt om een kusje krijgt ze deze gelijk en warempel Papa krijgt ook een kusje. Als ze zit te spelen wordt Papa getolereerd. Momenten waarbij ze op bed ligt en Papa komt bij haar begint ze zacht te snikken, ik drijf het niet op de spits, na korte periode neem ik weer afstand. De volgende toilet beurt zal Papa voor zijn rekening nemen, kijken hoe ze hier mee om gaat. Dat is dus geen goed idee, moord en brand, kind overstuur, Papa kan alleen vol medeleven toezien. Fijn is dat ze vertrouwen heeft in Jet, op het moment dat Jet haar in de armen neemt is ze stil.

Jet zit achter de computer en leest mijn verslag, ik zit met Su op bed, neem haar op schoot, dat gaat niet goed. Huilen, zich verzetten, ik zet haar op de grond en ze zoekt meteen troost bij Jet. Neen, Papa is nog geen favoriet. Papa neemt als troost een plakje kaas uit de koelkast. Wat denk je, ik wil happen, staat Su voor mijn neus reikend naar het plakje kaas, ze pakt het van me aan en hup pleite naar Mama, daar zit ik zonder Su en zonder kaas. Opstaan, nog maar een plak halen. Papa zit en Su staat weer voor hem, ik scheur het plakje in 2 delen, dit wordt niet gewaardeerd en Su geeft duidelijk te kennen alles te willen hebben, dikke pech Su, samen delen. Ze is niet blij maar accepteert het. Euh ze blijft staan tot ik het op heb.

Even naar het toilet met Jet, ze legt haar spulletjes op de wastafel en Jet zet haar op het toilet, ze doet haar plas en laat zich van de toiletrand glijden, zelf afvegen, hup broek omhoog en hier met mijn spullen. Het toilet ritueel gaat haar goed af.

Ze is helemaal blij met haar knuffel en klampt zich hieraan vast, inmiddels heeft ze ook oog voor haar rugzak, ze trekt de ritsen open en wat is ze handig met haar armpje, alles moet in de rugzak. Op het moment dat we weg moeten doet ze moeite de rugzak om te krijgen, trots als een pauw. Je ziet aan haar gezicht dat ze tevreden is met hetgeen ze bereikt heeft, voldaan staat ze voor de spiegel.

Inmiddels is het 14:40 we gaan weer naar de lounge waar we Susie ontmoeten, deze is keurig op tijd. Opnieuw de taxi in en binnen 10 minuten weer bij Civil affairs, eerst snel op de foto voor het adoptie document. Een zaal verder zitten de 3 dames van het weeshuis. We maken een compliment, een van de dames is naar de kapper geweest en ziet er leuk uit, schuchter wordt het compliment in ontvangst genomen, maar ze vindt het wel leuk. Su reageert gelaten, doet geen enkele poging om in contact te komen, tot op dit moment heeft Su nog niet gesproken. Een van de dames laat op haar telefoon foto’s aan Su zien van haar vriendinnetjes in het weeshuis, ik denk Stom Wijf, dat doe je toch niet, voor de rest gaan ze leuk om met Su. Gelukkig, Su reageert niet, dezelfde dame forceert haar tot het zeggen van mama naar Jet. Na een aantal keren komt er voor het eerst een gesproken woord uit, eerst Papa en daarna Mama waarbij ze Jet aankijkt, Jet schiet vol. Van het gezicht van Su is zoveel verdriet af te lezen, Jet heeft het zwaar vandaag en laat meerdere malen de tranen de vrije loop. Ik zelf houd het niet droog bij het schrijven van dit verslag, je speelt de film dan af en beleeft alles nog intenser. Wat ons frustreert is het feit dat het allemaal zo lang moet duren in Juni wisten we al van Su, vervolgens duurt het dan nog een half jaar.

Enfin, we gaan door, opnieuw weer allerlei papieren invullen en ondertekenen. Na Civell Affairs door naar de Notaris in een soort van mini Suzuki MPV met 7 man erin, vies en heet, aangekomen bij een smerig gebouw, vieze kantoren, dacht ik dat Su in de broek had gedaan, maar het stonk in ieder vertrek, wat zijn het vieze mensen, rochelen, spuwen, etc. Bij de notaris weer wat handtekeningen plaatsen, een aantal vragen beantwoorden die via Susie worden gesteld, opnieuw ook daar de belofte dat we Su niet zullen misbruiken en/of in de steek zullen laten en zorg dragen voor een goede opvoeding en opleiding. Bij de notaris nemen we afscheid van de 3 dames van het weeshuis en bedanken hun voor de goede zorgen, ze nemen de tijd en zeggen ook gedag tegen Su en spreken haar bemoedigend toe. Even een foto, dan verdwijnen ze uit ons zicht.

We begeven ons naar een grote supermarkt in de buurt van het notaris gebouw, een Carrefour, wij hebben hier een buggy voor Su gekocht, we gaan deze week namelijk nog naar de dierentuin en Panda breeding and research center. Een leuke buggy, helaas Su is er niet blij mee en begint te huilen wanneer ze erin zit, op het moment dat Jet haar hand vasthoud is het over. Susie bestuurd de buggy en Jet loopt ernaast, hand in hand met Su. Eindelijk terug in het Hotel, wat een hitte op de kamer 26-27 graden, snel weg om iets te eten. We duiken het Holiday Inn in, grenzend aan ons Hotel. We eten in het restaurant Mississippi steakhouse een lekkere steak en voor Su een heerlijke pasta. Gezellig met ons drieën, Su gedraagt zich voorbeeldig en is een lekkere eter, lust alles.

Na het eten terug naar het Hotel, we komen onze kamer in en de hitte is ondraaglijk. Een monteur komt op bezoek, in de kamer 26-27 graden, de warme lucht uit het rooster 30 graden, hij verdwijnt we horen niets. Service gebeld, ja meneer het is nu eenmaal zo warm dat geldt voor het gehele hotel, daarnaast heeft u pech want uw kamer heeft geen raam dat open kan. Su zit met knalrode wangen en druppels op haar neus. Ik zeg, dan ga jij maar eens gauw een andere kamer regelen. We hebben nu een heerlijk koele kamer, verwarming uit en raam open, buiten is het overdag 10 – 13 graden ‘ nachts 6 - 10 graden. Trouwens de toiletgang gedaan door Papa verliep nu ook zonder drama, een lichte snik, maar alles volgens ritueel, 1-0 voor Papa.

In de nieuwe kamer kan Jet de emoties even niet meer de baas, het beeld van de drukte met het regelen van formulieren, het zakelijke, Su met een intens verdrietig gezicht, de lange wachttijden voor adoptie, alles tegelijk, ze wil het liefst direct met Su naar huis. Jet heeft het onderschat, emotioneel is het veel zwaarder als met Liën. We praten er met z’n tweeën over, Su luistert mee en valt in slaap, ze is op. Jet wordt rustiger en gaat ook slapen. Ik blijf op, lees en beantwoord wat mails, werk daarna weer aan dit verslag. We zijn blij met Susie, ze is rustig en weet de touwtjes goed in handen te houden, deze zorg hebben we in ieder geval niet.

Morgen krijgen wij onze adoptieverklaring en vervolgens nog de formulieren die opgehaald moeten worden bij de Notaris, we huren een wagen met chauffeur voor de gehele dag, kosten 300 yuan (30 euro). Lunch tussen de middag, Susie zal niet bij ons aan tafel eten dit mag niet volgens haar gewoontes, wij respecteren dit. Na ons bezoek aan de notaris, gaan we naar de dierentuin. Donderdag brengen we een bezoek aan de panda’s. Hopelijk fleurt Su een beetje op en kan ik leuke verhalen gaan schrijven.

Ondanks alles vinden we wel dat het met Su goed gaat, als je ziet dat Su 3 jaar in een beschermde omgeving heeft geleefd en vervolgens aan wild vreemden wordt meegegeven, die er ook nog eens totaal anders uitzien.

Dag 5 Woensdag 9 januari 2008

De familie Dang heeft goed geslapen, Su is een goede slaapster, wordt ’s nachts niet wakker. Het kost Su in de morgen moeite om wakker te worden, eenmaal wakker, dan gelijk een grote plas doen. Ze veegt zichzelf nu schoon en doet met haar linkerarm moeite om de broek omhoog te krijgen. Haar rechterarm is erg beperkt, deze komt niet hoger dan borsthoogte, kan slechts een lichte knik maken met de elleboog en moet worden geleid door haar linker arm. Van de rechterarm maakt ze alleen gebruik van de duim en wijsvinger, de andere vingers worden geheel krom naar binnen geslagen, het lijkt of ze hier geen enkele controle over heeft. Met het aantrekken van de bovenkleding zorgt ze zelf ervoor dat haar rechterarm ontzien wordt en op de juiste manier de weg vindt door de mouw. Als ze ergens een dopje op wil draaien klemt ze het voorwerp onder haar rechterarm en draait de dop er met de linkerhand op.

Van Papa moet ze niets weten, ze loopt graag met Jet mee en reikt uit voor een hand, als ik haar hand pak begint ze te huilen en laat zich vallen en verzet zich op alle mogelijke manieren, ook mag ik haar niet optillen, dit resulteert in huilen, zich verzetten en schoppen. Alleen als Papa wat te eten heeft dan is hij in de gratie, ik laat haar rustig haar gang gaan. Als ze wat gegeten heeft neem ze wel een tissue van me aan en begrijpt ze inmiddels wat je bedoelt als je zegt handen schoonmaken, dit doet ze uiterst zorgvuldig, wanneer je vervolgens zegt dat ze haar mondje moet schoonmaken doet ze dat dan ook en kijkt telkens op de tissue of er nog iets van de mond afkomt, als ze klaar is reikt ze me de tissue toe. Ook neemt ze drinken van me aan, het gaat langzaam vooruit, maar aanraken wordt niet gewaardeerd, jammer maar begrijpelijk.

Om 11:00 treffen we Susie in de lounge, we gaan met een ruime MPV eerst naar Civil Affairs daar krijgen we het officiële Chinese adoptie document, daarna door naar de Notaris, deze heeft een aantal kopieën nodig van het Adoptie Document teneinde de belangrijke documenten te maken, deze documenten zijn nodig voor het Visum dat in Beijing wordt verkregen en de adoptie in Nederland.

Su in restaurant.jpg Na deze korte bezoeken gaan we voor de lunch naar een mooi Sichuan restaurant genaamde de Old House, we geven uitdrukkelijk aan dat we het eten niet te spicy willen, bij het vorige bezoek in China voor de adoptie van Liën was dit namelijk geen succes, na twee happen proef je namelijk niets meer. Het eten is verrukkelijk, voor Su een eigerecht en wat rijst. Voor ons een Gon Bao Kai gerecht, witte rijst en wat groente, natuurlijk halen we de rode pepers eruit.

Na de lunch vervolgen wij onze trip naar de dierentuin, de entree voor drie personen bedraagt 45 Yuan (4,50 euro). De buitenzijde deed ons denken aan de dierentuin in Chongqing. De dierentuin is een verzameling van betonnen gebouwen en stalen vogel en apenkooien waar je bijna niets kunt zien, omdat het hekwerk niet van gaas is, maar dikke stalen tralies dicht op elkaar. Het geheel geeft een treurige aanblik, tijgers en leeuwen zitten achter glas en kunnen je tot op 10 cm benaderen, dit is overigens wel imposant, wat zijn die jongens groot. Ieder roofdier zit in een aparte cel, voorzijde glas, de drie andere zijden van beton, de vloer van beton met een afvoerput in het midden, ze lopen continue rondjes. De mensen die voorbij lopen zien ze niet meer. Een tijger komt op me af en stopt voor het glas, zijn kop is minder dan 30 cm van mijn gezicht, hij kijkt langs me af alsof ik er niet ben. King of the Jungle, daar zit je dan, te triest voor woorden.

Bij de apen is het erger, de hokken zijn smerig, al het ijzerwerk is roestig, ik heb hier dan ook geen foto’s gemaakt. Grote Mandrill Bavianen zoals hier links afgebeeld zitten in hokken van 2.50 x 2.50 mtr, ze lopen alleen maar rondjes op het koude beton, niets in de kooi om mee te spelen. Verderop hangt een gibbon aap, zie foto rechts, aan de tralies, zijn hok is nog kleiner, je leest de ellende af van het gezicht. We lopen snel verder en sluiten onze ogen voor deze ellende .

Su aan de hand van Jet.jpg Verderop staan er allerlei soorten herten en andere snelle viervoeters, deze lopen buiten en zien er een stuk beter uit. Su vindt het allemaal reuze interessant, de herten komen direct naar je toe en zijn aaibaar, wij besluiten dit niet te doen, je weet nooit wat voor een bacteriën zo’n beest met zich meedraagt. Thuis op de kinderboerderij is dit een ander verhaal.

Su zit het liefst niet in de buggy, zodra ze loopt zie je een vrolijk gezicht en loopt ze te huppelen, geen moment laat ze de hand van Jet los.

Ik ben blij dat het met een van ons tweeën zo goed klikt, dit maakt het voor Su veel gemakkelijker. Ze krijgt steeds meer dingen door en het is verassend hoe snel ze al een hoop begrijpt, ze is erg leergierig en probeert alles na te doen.

Terug van de dierentuin zijn we even naar het ziekenhuis gegaan omdat Jet een van haar medicijnen was vergeten en behoorlijk last kreeg van het feit dat ze deze al vier dagen niet had ingenomen, wij hebben bijna 2 uur moeten wachten voordat wij met eens arts konden spreken. Uiteindelijk heeft ze de medicijnen kunnen krijgen. We zijn laat terug in het Hotel, zodra we binnenkomen en Su de jas uit doen huilt ze een klein beetje , ze is liever buiten. Na 3 minuten is dit over, we hebben wat eenvoudigs gegeten en voor 22:00 lag de hele familie te slapen.

Su bad.bmp Voor die tijd heeft Jet Su uitgebreid in bad gedaan. Door het weeshuis was ons verteld dat ze gek is op water. Op het moment dat Jet het bad vulde stond ze al ongeduldig allerlei geluidjes te maken. Ze is niet bang voor water, ook de haren wassen is geen probleem, ze vult zelf een leeg frisdrank flesje en schudt deze over zich heen, wat ballonnen erbij, goed voor 30 minuten Fun.

Papa lag al lekker te slapen, de vermoeidheid van de weken daarvoor met de verbouwingen in huis komen er een beetje uit.

Su slaapt de gehele nacht door, vanuit het weeshuis werd aangegeven dat Su er in de nacht nog wel eens uitgaat om een plas te doen, we hebben het nog niet meegemaakt.

Dag 6 Donderdag 10 januari 2008

De wekker gaat om 07:30, vandaag hebben we om 09:00 afgesproken met Susie, we gaan vandaag naar het Panda breeding and research resort. Su heeft goed geslapen (wij ook), ze ontwaakt en doet meteen onder begeleiding van mama een plas. We gaan naar beneden voor het ontbijt, de keuze voor de Westerse mens is wederom beperkt tot een snee wit brood, hetzij geroosterd, een ei en aardbeien jam. We voelen er niets voor om in de ochtend rijstepap of een chinees gerecht te eten. Su heeft zoals altijd weer honger, het gaat erin als koek.

Om 09:00 ontmoeten we Susie, stappen in de auto en vertrekken naar de panda’s. Onderweg is Su stil en kijkt ze rustig om haar heen. Aangekomen bij het Panda resort betalen we 6,00 euro entree voor ons drieën en lopen de poort door. Gelijk valt het op dat de panda de trots is van Sichuan, zo slecht als de dierentuin was, zo goed ziet het er hier uit.

Su zetten we eerst in de buggy omdat het vanaf de entree tot de plaats waar de panda’s zijn het een aardige trip is, ze laat het zich wel bevallen. Het is deze ochtend vrij mistig en daardoor beduidende koeler als de dag daarvoor, qua gevoel ergens rond de 6 graden, toch aangenaam met zo’n wandeling.

Panda Su met Papa bij beeld.jpg Panda entree.jpg Bij de ingang maken we de eerste foto van jet en Su, zij heeft exact hetzelfde gedrag als Liën, op het moment dat je de camera op ze richt en ze ziet dit, is er geen lach meer op te toveren.

Tijdens de wandeling zit ze rustig rond te kijken en laat zich de rit wel bevallen. Een stuk verder staat een groot kunstwerk het vertegenwoordigd de panda met zijn jong.

Het ziet er allemaal zeer verzorgt uit.

Panda liggend etend.jpg Aangekomen bij de eerste panda’s, deze zaten nog aan hun ontbijt. Er wordt speciale bamboe gekweekt om deze dieren van voedsel te voorzien. Susie weet ons te vertellen dat hier zo’n 50 panda’s zijn ondergebracht. Van oorsprong zijn panda’s vleeseters, nu is het voor 98% bamboe en 2% aan fruit, planten wortels en vlees. In de speciaal gemaakte ondergrond zitten gaten waarin iedere dag bossen toppen van de bamboe in gezet worden. Zoals je ziet zijn ze enorm lui, ze vallen op hun rug en proppen zich vol met eten. Je hoort ze smakelijk smakken, onverstoord gaan ze hun gang.

Zij hebben tijdens de verdere evolutie ook een soort duim gekregen waartoe ze beter in staat zijn de bamboe vast te houden. Het is een leuk dier om te zien. Verderop is de peuterspeelzaal buiten voor de kleine panda’s, deze zijn ongeveer 5 maanden oud. De hele dag zijn er verzorgers bij om ze op te voeden.

Su geniet met volle teugen, huppelt rond en kijkt naar de luie panda’s, alles schijnt in een soort van slowmotion te gaan. Ze huppelt met een vrolijk gezicht rond en kijkt naar de beesten. Na een 1.5 uur rondgelopen te hebben, kijken we nog even naar film over de panda, dit gaat met name over het moeizame voortplanten van deze dieren. Er zijn een drietal problemen, als eerste zijn het eenlingen, dus een partner is moeilijk te vinden, daarnaast is de echtelijke daad een groot probleem, het kost de panda heel veel moeite om dit klaar te spelen, als laatste gaat er veel mis als het jong geboren is. De pasgeboren panda is klein heeft geen vacht, ziet de eerste maand niets en zijn uiterst kwetsbaar. Zelfs in gevangenschap gaat 40% van de geboortes fout. Hier in dit resort worden ze naar de geboorte direct in een couveuse gelegd.

Na de film gezien te hebben begeven wij ons naar de uitgang, Ooooh, heb ik nog niet verteld. Hier in Chengdu komen niet veel buitenlanders, dus wij mogen niet klagen over aandacht. Zowel in de dierentuin als het panda resort, voelen ook Jet en ik ons als een attractie. Aan onze tolk wordt altijd gevraagd, waar komen ze vandaan en is dat kind van hun of van jou. De dag ervoor lopen we in de dierentuin, kom ik een Tibetaanse monnik tegen, een relatief grote vent, ik schat 1.80 mtr. Hij komt men een big smile op me af met uitgestoken hand, net het gevoel of die man al jaren bevriend was met me, hij wilde absoluut met mij op de foto, zij aan zij, armen over de schouders. Ik heb er achteraf spijt van dat ik Jet geen foto had laten maken, een heel bijzondere man. Ik kwam hem later nogmaals tegen, hij moest met weer begroeten en een hand geven.

Wij gaan terug naar ons Hotel en frissen ons even op, Su is nog steeds opgewekt. Ik dacht bij mezelf, ze heeft nu goede zin, ik moet me slag slaan. Dus ik kom een beetje baldadig de kamer in(stel je voor) en pak die kleine op, nou moe, meteen dat gezicht op een stand van ik ga zo huilen als je niet loslaat. Ik laat haar niet los, maar ik begin haar door de kamer te bewegen zoals een vliegtuig, je kent het wel, ik denk als je nu blijft chagrijnen dan gaat dit vliegtuig een crash tegemoet. Wonder boven wonder vindt ze het leuk en schatert van het lachen, ik leg haar op bed en kietel haar, ze blijft lachen, het ijs lijkt gebroken. Vanaf die tijd houdt ze me in de gaten, maar meer vanuit het oogpunt van wat doet hij allemaal. Jet is ook blij dat ze zich wat lijkt te openen naar mij.

Vervolgens vertrekken we met ons drietal naar de winkel, Jet had 2 paar schoenen meegenomen van thuis, helaas is een paar hiervan te klein, dus op pad voor een paar nieuwe schoenen. Op straat worden we weer door iedereen aangekeken of dat we van Mars komen. Enfin we gaan een groot warenhuis in, typisch is hier in China dat de kinderafdeling zich bijna altijd op de hoogste etage bevindt, nummer 6 om precies te zijn. Van het winkel personeel spreekt bijna 90% geen woord Engels, ik loop op 2 dames af om wat te vragen, deze worden rood en proberen stotterend wat te zeggen in het Engels, ik begrijp wat ze bedoelen en loop weg. Die twee waren dus helemaal de kluts kwijt, Jet moest er hartelijk om lachen. Bij de speelgoed afdeling stelde ik een vraag aan een verkoopster, een ander die dacht dat ze bijdehand was riep wat in gebrekkig Engels, toen ik haar aankeek, dook ze gelijk achter de schappen, ik heb haar niet meer gezien. Je loopt ’s avonds in de winkel en degene die dan goedendag wil zeggen, zegt Goodmorning. Enfin, leuke laarsjes gevonden voor Su. We deden de nieuwe laarsjes in de winkel aan en lieten Su vervolgens staan, Jet zei, deze zijn voor Su, mooie laarsjes, ze begon spontaan en tevreden te lachen, je kon echt zien dat ze gelukkig was met haar nieuwe laarsjes, helemaal voor Su alleen, deze hoeft ze niet te delen met andere kinderen.

Inmiddels was het alweer half zeven, we zijn naar Pizza Hut gegaan, Jet en ik een pizza en voor Su een heerlijke spaghetti bolognese. Wat kan die meid smakelijk eten, het is een genot om naar te kijken. Teruggekomen in het Hotel is er nog heel even pret en gaat Su lekker slapen. Jet gaat tegelijk met Su naar bed, ze voelt zich niet zo lekker, ik denk dat Su haar aangestoken heeft, het hoesten begint steeds heftiger te worden.

Dag 7 Vrijdag 11 januari 2008

We hebben eens lekker uitgeslapen, inmiddels 10:00, te laat voor ontbijt. We worden rustig wakker, Jet voelt zich een stuk beroerder als de dag daarvoor. Ik ben naar de bakker en supermarkt gegaan en we hebben heerlijk op de kamer gegeten. Rond 15:00 zou Susie hier zijn met de papieren verkregen bij de Notaris, rond 16:00 uur is ze hier. We praten wat met elkaar en vertellen haar dat Su een stuk relaxter is dan voorheen, ze rent nu door de kamer, 2dagen geleden als je ze ergens neer zette of legde bleef ze in die houding, dat is niet meer. Af en toe praat ze heel zacht, ze heeft al veel door. We hebben thuis een fotoboekje gemaakt met foto’s en plakplaatjes. Er zitten foto’s van ons gezin en familie in, dat wil zeggen Opa en Oma en kleinkinderen. Als we nu vragen waar is Liën, dan zoekt ze de foto van haar en wijst ze aan. Die doet ze ook voor Papa, Mama, Bibi en Sven.

Ik controleer de formulieren en Susie geeft aan dat we pasfoto’s moeten laten maken van haar voor het visum in Beijing. We lopen naar de winkelstraat en vinden verderop een Kodak winkeltje. Een foto maken waarbij ze alleen moet staan is niet wat ze wil. Suzie spreekt haar toe, dat ze stil moet staan en in de camera moet kijken, na een tiental foto’s bestaat het vermoeden dat er een goede tussen zit, helaas is dit niet het geval want haar boord zit niet goed en haar schouders niet op 1 lijn. Enfin jas aan, dan staat ze al iets stijver, nog een aantal foto’s maken en ja er zit een bruikbare tussen.

Dan begint die kerel te Photo shoppen, er komt geen eind aan, Susie stoort zich aan de dubbele kruin, waardoor er een plukje haar omhoog staat, dit moet even bijgewerkt worden, ook een vlekje bij haar neus of wang wordt weggewerkt. Allemaal goed bedoelt, maar ze mag erop staan zoals ze is.

We rekenen 2,50 euro af voor 4 pasfoto’s. Sue verlaat ons en gaat met de bus terug naar huis, inmiddels 18:30, we schieten even naar binnen bij Mc Donalds, we bestellen, let op: 1x Hamburger, 2x Double Cheeseburger, Mcnuggets 10 stuks, 2x Grote friet, 1x Cola, 1x Bronwater, ik moet afrekenen 59 Yuan (5,90 euro), voor hier best duur voor ons een lachertje. We smullen lekker en gaan terug naar het Hotel, een lekker rustig dagje, Jet voelt zich iets beter. Terug in onze hotelkamer zetten we een kop koffie en halen de koffers leeg en stallen alles uit op het bed, de kleine is door de dolle en is ons voortdurend aan het uittesten. Ze wil iets pakken van tafel, wij zeggen nee!, dan lijkt ze te luisteren, vervolgens draait ze op en mept datgene van tafel en begint met een hele lage toon te lachen, echt uitdagen. Op een gegeven moment staat ze weer iets te doen wat niet mag, Jet roept haar, maar ze reageert niet, lacht wel. Jet vraagt het een tweede keer, weer geen gehoor, ik zit achter het bureau en roep ineens Nee, Su dat mag niet en sla op de hoek van mijn bureau, ze schrikt, draait om en komt lachend op me af, net zo van, maar ik was met iets heel anders bezig. Het is een kleine dondersteen, hoe wilder, des te leuker. Liën gaat hier de handen aan vol krijgen, ze is veel ondernemender in zaken als Liën. Ze duwt je hand weg als je haar broek wilt aantrekken, dat wil ze allemaal zelf doen.

Als je ziet in die paar dagen wat een sprongen ze maakt, ze krijgt natuurlijk nu aandacht van 2 mensen die alleen maar leuk met haar doen en haar vertroetelen, ze begint uit haar schulp te komen. We hebben het met Susie er over gehad waarom zij fluistert als ze iets zegt, dit kan door het weeshuis komen, kan het zijn dat ze zich daar altijd rustig of stil moest gedragen.

Nu het meer relaxed is gaan we Liën meer missen, in het begin heb je hier geen tijd voor, er gebeurt te veel. We voelen ons hier ook niet schuldig om, dit is ook de reden waarom het beter is om Liën thuis te laten. Het zou haar ook niet goed doen ons verdrietig te zien en alle aandacht gaat nu eenmaal uit naar Su als je hier bent. Wij zijn zo benieuwd hoe Liën gaat reageren, ze is van nature heel erg zorgzaam, maar treedt ook graag corrigerend op, zo ook naar haar nichtje Bibi. Het kan voor ons niet snel genoeg gaan, we willen die snuitjes wel zien als ze elkaar ontmoeten.

Het is inmiddels 03:00 uur, om 07:30 uur gaat de wekker, morgen vliegen we om 12:15 uur naar Beijing, we zijn benieuwd hoe dit met Su gaat.

We houden jullie op de hoogte!

Dag 8 Zaterdag 12 januari 2008

Vanochtend was Jet al vroeg uit de veren, om 05:15 uur, heeft een groot gedeelte van de nacht liggen hoesten, de verkoudheid zet door, erg vervelend voor Jet, hopen dat het snel overgaat. De koffers hadden we de avond daarvoor al ingepakt, dit is een prettig gevoel wanneer je in de ochtend opstaat. Su en papa staan om 08:00 uur op, lekker opfrissen en naar het ontbijt. Veel privacy tijdens het ontbijt is er niet, er staan minimaal 4 personeelsleden je aan te staren en gaan naast je tafel staan. We kijken ze een paar keer aan, ze begrijpen de boodschap en gaan elders staan. Su heeft weer een gezonde eetlust, lekkere boterham met Jam en een paar lekkere cakejes, daarnaast nog een lekker glas met sinaasappel sap, deze is sterk verdund, dus geschikt voor het maagje van Su.

Na het ontbijt naar boven, even de tanden poetsen. Ik ga naar de frontdesk om wat Dollars om te wisselen in Yuan. We stoppen wat in een envelop voor Susie, zodat ze wat leuks voor haar kindje kan kopen, kleding etc. ze heeft al veel van haar nichtje gekregen, die ook een kleine heeft. We checken uit, de chauffeur staat beneden al te wachten. De reis naar de luchthaven duurt ongeveer 30 minuten, we worden allebei wat nerveuzer. Hetzelfde gevoel als bij Liën, een dubbel gevoel., aan de ene kant blij dat we naar Beijing gaan, een stap dichter op weg naar huis, aan de andere kant verlaten we de geboorte streek van Su, hier zal ze voorlopig niet naar terugkeren, Su gaat een nieuw leven beginnen in Nederland. Natuurlijk heeft Su hier geen notie van, alles is nieuw en volgt trouw haar nieuwe ouders, een andere keuze heeft zij niet.

Su heeft geen problemen met het vliegen, alleen vindt ze het op een gegeven moment niet leuk om met een gordel vast te zitten, dit begrenst haar in bewegingsvrijheid. Zowel stijgen als landen geen probleem, we hadden verwacht dat het landen wat problemen zou geven omdat ze verkouden is. Jet geeft haar wat te drinken tijdens het dalen van het vliegtuig, door de slikbewegingen klaren de oren, zodat de druk op de oren word verlaagd. De landing verloopt soepel, daarna een korte taxi rit op de luchthaven. In tegenstelling tot Schiphol stopt het vliegtuig op een strook ver van een slurf, we moeten er hier via de trap uit en worden vervolgens met een bus naar de luggage hal gebracht. Eigenlijk is dit nog veel luxer, je hoeft nauwelijks te lopen en dat is wel handig met de kleine.

In Beijing verblijven we in het Scitech Hotel, aan dit hotel hebben we leuke herinneringen met Liën, dit is een leuk vooruitzicht. We halen samen de herinneringen weer op.

Tao Ling stond ons al op te wachten in Beijing, wij waren blij haar te zien, Jet herkende haar niet gelijk, ze zag er 10 jaar jonger uit dan bij onze ontmoeting 3 jaar geleden. Ze herinnerde zich ons ook nog, we stappen in een busje en rijden naar het centrum van Beijing, het Scitech Hotel. Hoewel maar 1 keer geweest gaf het direct een vertrouwd gevoel. Als eerste met Tao Ling de papieren doorgenomen en bij het business centrum alle benodigde papieren laten kopiëren, daarna de Nederlandse Visa aanvraag ingevuld, ziezo, de map voor maandag is klaar. Maandag zullen Tao Ling en ik naar de verschillende instanties gaan om een visum te regelen voor Su. Alle reisdocumenten moeten wanneer het goed is binnen een 4-tal dagen geregeld kunnen worden.

Rond 16:30 uur komen we op onze kamer aan. We gaan dadelijk met z’n drietjes eten en zal het een spannende avond worden. In het Hotel in Chengdu hadden ze een camping bed staan, hier kregen we dus met geen mogelijkheid Su in. Nu hebben we een leuker houten bed, weliswaar met spijlen, maar Su kan hier veel meer door zien. Ze zal dus vannacht voor het eerst alleen slapen in een bedje.

Om 18:00 uur Skypen we met het home front, Liën heeft nu rechtstreeks contact met Su via de webcam, Su zit onbewegelijk te kijken. Maar zegt niets, Liën spreekt haar aan, je ziet dat ze luistert maar ze geeft geen kik. Liën verteld ons trots dat ze een tand kwijt is, het gebeurde op school, een ondertand, deze is nu nog op school maar ze krijgt hem mee naar huis. Verder is ze te druk bezig om veel aandacht aan ons te besteden, Bibi en Sven zijn ook bij mijn ouders. Wim en Thea hebben de afgelopen week zo goed voor Liën gezorgd, dat ze niet heeft gezegd dat ze ons mist. Natuurlijk had je stiekem als ouder dit wel willen horen, maar voor Liën, uiteindelijk ook voor ons, is het heel fijn dat ze zo goed opgevangen wordt.

Later gaan we naar beneden om te eten, naar een heerlijke maaltijd neem ik de fles wijn mee naar de kamer, lekker met een fles wijn achter de PC. Jet is verkouden en wil gelijk gaan slapen, ik Beijing Su in bed.jpg neem de kleine Su mee naar de badkamer, plasje doen en lekker tandenpoetsen.

Tatarataaa! Nu gaat het gebeuren, Su ziet al speeltjes verdwijnen richting bedje, dit voorspelt niet veel goeds en ja hoor, het gesnik begint. Ik zeg tegen Jet,” He Jet, jij staat op goede voet leg jij haar maar op bed, anders verspeel ik alle credits en ja hoor, daar begint het feest. Ik zeg Jet, mond houden laat ze maar huilen, geen aandacht geven, het huilen is namelijk gelijk aan die wanneer ze haar zin niet krijgt. Ze huilt, hoest en proest, na 10 minuten slaapt ze, niets aan de hand. Nu ligt ze heerlijk te slapen, ze slaapt aan een stuk door tot de volgende ochtend. Ik dek haar ’s nachts een paar keer toe.

Ik zit achter de PC het is 21:00 uur, het wijntje doet zijn werk en ik kan niet meer wakker blijven, heel even liggen dan en dan verder. ’s Nachts om 04:00 wordt ik wakker, Jet heeft het notebook dicht geslagen en de lamp uit gedaan, ik draai me om en slaap verder.

Dag 9 Zondag 13 januari 2008

De wekker gaat om 08:00 uur, ik sta op en ga me scheren en opfrissen, de rest slaapt. Om 08:30 maak ik Jet wakker, ze voelt zich ziek, alles doet zeer, duidelijk een griep te pakken. Jet slaat het ontbijt vandaag over, ik doe het licht gedimd aan en maak Su wakker, deze heeft echt tijd nodig om wakker te worden. Als ze eenmaal wakker is haal ik haar uit haar bedje, geen protest. In de badkamer gaat ze op het toilet en doet een plas, daarna haar gezicht gewassen en haar haren natgemaakt, vervolgens kleed ik haar aan, kam de haren en voorzie deze van een leuk Minnie Mouse knipje, roze natuurlijk.

Ze kijkt naar Jet, dan weer naar mij, ja meid, je zit nu met je vader opgescheept. Ik vraag haar om mee te gaan, ze loopt mee naar de kamerdeur, we verlaten de kamer en op de hal sluit ik de kamerdeur. Ik loop de hal in richting lift, Su blijft voor de deur staan, ze snapt niet waar Mama blijft, ze steunt een beetje. Ik loop naar haar toe en reik mijn hand uit, ze pakt me vast en loopt met me mee. Bij de lift aangekomen is het zachte gesteun afgelopen. Samen in de lift, ze houdt mijn hand vast, nu ben ik haar enige steun en toeverlaat. De lift staat vol met Russen, geen Chinees te bekennen. Beneden aangekomen stappen we de lift uit, bewust laat ik onder in de hal haar handje los om te zien wat ze zal doen, na twee stappen pakt ze direct mijn hand weer, dit geeft me een lekker gevoel. Samen nemen we plaats op een verhoging met 4 tafeltjes, lekker een beetje privé, ik kijk om me heen, meer dan de helft van de mensen die ik zie zijn Russen, dit viel ons 3 jaar geleden ook al op. Ze zijn nors en brutaal tegen het personeel, ze hebben weinig gevoel voor humor, als je ze aankijkt krijg je een starre blik, niks aan. Aan het tafeltje naast ons zit Tao ling, ze is inmiddels uitgegeten en groet ons, vanavond kan ze niet met ons eten, er komt nog een ander stel, geen Nederlanders, vanavond met het vliegtuig aan.

Ik haal snel wat brood, cakejes en appelsap, continue Su in de gaten houdende, het gaat goed, ze kan me zien lopen. Terug aan de tafel geef ik Su een stuk cake zodat er ondertussen snel een boterham gesmeerd en gesneden kan worden. Ze eet er weer goed van, Su heeft echt even tijd om goed wakker te worden. Nadat ik voor mijzelf wat te eten had gehaald, begint ze met het donderjagen, Papa uitdagen en kijken hoe deze hier op reageert. Ze eet lekker de cake en de boterham op, het half glaasje appelsap gaat erin als koek, nog maar wat halen. Het is zaak om het drinken telkens te onderbreken, Su heeft de neiging alles in een keer op drinken, het maakt niet uit hoeveel er in het glas zit. Haar hele gedrag is natuurlijk het resultaat van bijna 3 jaar weeshuis. We hebben weinig informatie over het weeshuis, we weten alleen dat er zo’n 400 tot 500 kinderen zitten, daardoor is de aandacht gespreid en zullen de kinderen voor hun zelf moeten opkomen, met name de oudere kinderen zijn meer op zichzelf aangewezen.

Ze laat zich meerdere malen onderuit zakken op de stoel en kijkt me ondeugend aan, als ik haar rechtop zet met een grappig geluidje dan wordt er weer gelachen, een leuk spelletje, laten we dat nog maar 30 keer doen, na een paar keer zet ik haar niet meer rechtop. Ik ga verder met het eten, ze tikt me aan, ik kijk en ze begint te lachen, ze gebaart me dat ik haar weer rechtop moet zetten, ik zeg: doe het zelf maar en warempel,steunend op haar linkerarm schuift ze haar billetjes verder op de stoel, ze lacht tevreden. Als we uitgegeten zijn gaan we naar boven, vertrouwd pakt ze me hand vast, daar gaan we trotse Vader met zijn jongste dochter.

Op de kamer aangekomen wordt Jet wakker, Su heeft goede zin en gaat lekker spelen met de spullen die ze heeft. Natuurlijk moeten de foto’s weer allemaal getoond worden en zegt ze zachtjes de namen, alles gevolgd met la, zoals: mama la, papa la, Liën la, oma la, opa la, Bibi la, Sven la, ze weet ze allemaal. Uit de stapels foto’s wordt telkens de goede uitgezocht. Ze begrijpt steeds meer woorden en zinnen, wat gaat dit snel, sneller dan we hadden verwacht.

Beijing Su en Jet voor het Hotel raam..jpg Ik zet een kop koffie voor ons beide en Jet neemt een lekkere warme douche en kleed zich aan, nadat ik vannacht de verwarming had uitgedaan en het raam opgezet is het hoesten en stuk minder geworden, de lucht was zo droog, zelf had ik er ook last van. Natuurlijk wel gecontroleerd of het niet tochtte voor onze kleine Su, de temperatuur in de kamer blijft boven de 20 graden, dit is beter dan de 27 graden toen we binnen kwamen.

Jet heeft zich inmiddels lekker opgefrist, opgemaakt en aangekleed, we spelen wat met de kleine. Het is een ondeugd en lacht steeds naar ons als ze iets doet wat niet mag. Ze is rap, je ziet niet eens dat ze wat pakt, als je erachter komt is ze al foetsie, ze houdt het strak in haar hand en doet net of ze niets heeft, natuurlijk met een lach, alleen op deze manier verraadt ze zichzelf al. Vrijwillig afgeven is er niet bij, we moeten het afnemen, ze blijft er gelaten onder en gaat weer op zoek naar iets nieuws.

Deze middag gaan we naar de Silk market, 3 jaar geleden waren dit nog allemaal vaste marktkramen half in de buitenlucht. Het is fris, de temperatuur schommelt rond de -5 graden, in de avond en nacht is het rond de -13. Su heeft lekker haar handschoenen aan en is goed ingepakt. Nu staat er een groot pand met 6 verdiepingen, je weet niet wat je ziet. We zijn op de 4^de verdieping geweest, daar heb je 1500 meter aan duplicaat horloges van alle merken, speelgoed, ipods, playstation, camera’s, telefoons, sieraden, zonnebrillen, exclusieve pennen en allerlei snuisterijen, we hebben ruim 3 uur op deze verdieping doorgebracht. De ipod shuffle die in Nederland 79,00 euro kost, daarvan ligt hier een exacte kopie voor 80 Yuan (8,00 euro) met het voordeel dat hier gewone MP3 op kan draaien en niet de nummers die via iTunes gekocht moeten worden. We hebben wat leuk speelgoed gekocht en kleine hebbedingetjes, geen merken. Jet is goed in het afdingen, ze noemen haar een prijs en Jet gaat standaard op een derde zitten en geeft niet toe, de verkoopster klaagt dat ze zo niets kan verdienen, dat is dan jammer zegt Jet en loopt weg, ze komen haar achterna en accepteren het bod. We liepen langs de sieraden, iedereen probeert je aandacht te krijgen, soms erg hinderlijk. Ineens zegt een meisje, ik ken jullie van een paar jaar terug. Ik herkende ze meteen. Charles, een van de ouders bij de vorige adoptie, was helemaal gek van schoenen, zij verkocht toen schoenen en wij hebben met haar lopen dollen, ze wist het precies, schijnbaar toch indruk gemaakt.

Na ruim drie uur zijn we uitgedroogd en gaan naar de kelder waar zich ook een supermarkt bevindt, we kopen wat te drinken en iets lekkers. Buitengekomen doen we ons tegoed aan wat fris en lopen terug naar het Hotel. Onderweg komen we langs Starbucks, een Amerikaanse koffie keten, we gaan hier naar binnen. Met het halen van Liën hebben we hier vaak met z’n allen gezeten, op het moment dat we binnen komen zien we dat er weinig is veranderd, we genieten van een lekkere kop koffie. We vervolgens onze weg en komen bij het Hotel aan, inmiddels is het 19:00, we frisse ons op en gaan eten, ditmaal het buffet, er stond heel veel, maar heel veel niet weggelegd voor ons, ondanks dit hebben we allemaal goed kunnen eten. Terug op onze kamer trekken we onze jassen aan om even naar het Scitech Plaza te gaan, dit zit vast aan ons Hotel, een groot warenhuis met onderin een supermarkt. Het warenhuis is prijzig, op de kinderafdeling zijn het allemaal losse stands (net als een beurs) met merk kinderkleding, prijzen voor een leuk jasje voor Su tot ver boven de € 200,00, dit is te gortig. We gaan naar de kinderafdeling om voor Su een speelgoed telefoon te zoeken, Jet heeft een leuke gevonden in het roze natuurlijk. Jet zegt, misschien als ze hier mee speelt gaat ze meer zeggen, we hopen het. Dan nog even de supermarkt in voor een toetje, koffie en wat te drinken. Su is baldadig, stelt Jet voortdurend op de proef, ze zit overal aan, loopt weg, etc. geen land mee te bezeilen, wat een drukke dame.

In de Hotelkamer mag ze nog even spelen met de telefoon, Papa zorgt dat ze de pyjama aankrijgt en geeft haar nog een klein toetje. Na een kwartiertje spelen is het bedtijd. Als ze ziet dat ik de dekens terugsla en het bedje op orde breng begint het gesnik al. Als deze dame iets niet bevalt of niet wil doen, horen wij dit bekende snikje. Jammer dan, Mama goedenacht zeggen, Papa een kus, ik neem haar aan de hand mee, het snikken veranderd in een kleine huil, de grote huil barst los als ik haar in bed leg. Ik streel haar over de wang en zeg dat ze zich niet zo druk moet maken, hiermee bereik ik het tegendeel. Jet zit achter de computer en speelt een spelletje, ik ga rustig op bed zitten, na 10-15 minuten is het stil, ze slaapt en ligt nog na te hikken van alle emotie, er zit genoeg pit in die dame. Ze wordt weer een beetje wakker, ik streel zachtjes over haar gezicht, ze valt rustig in slaap, meid wat maak je toch druk.

Ik zet voor ons een lekkere bak koffie. Na de koffie doe ik me nog tegoed aan de wijn die over is van gisteren en een stukje kaas, lekker genieten. Morgen ochtend ga ik om 09:00 uur op pad om het Visa te regelen met Tao Ling en een Engelse Vader, die vanavond met zijn vrouw en kind is gearriveerd. Op de website heb ik ook nog een filmpje geplaatst, deze is met de foto camera gemaakt, leuk om Su in actie te zien.

Weer een dag teneinde, de terugreis is inzicht.

Dag 10 Maandag 14 januari 2008

De wekker gaat om 07:30, ik sta direct op want ik moet om 09:00 naar de Nederlandse ambassade en Foreign Affairs. Als ik ben opgefrist maak ik Su wakker, deze heeft namelijk een behoorlijke tijd nodig om wakker te worden. Nadat Su helemaal bij haar positieven is, gaan we even naar het toilet, Su blijft ’s nachts droog, ze moet een grote plas, nu mama wakker maken. Jet voelt zich zo beroerd, ze wil geen ontbijt. Su staat in de ogen te wrijven en te geeuwen, ze heeft nog slaap. Ondertussen begin ik in tijdnood te komen en besluit Su naast jet te leggen op mijn kant van het bed. Deze gaat lekker onder de dekens, ze is het er helemaal mee eens. Ik ga ontbijten en sta precies om 09:00 beneden in de lounge, Tao Ling is er al. Dit kleine vrouwtje is zo gehaast, het is net of ze dit voor de eerste keer doet, dit is echter niet het geval, ze heeft dit al honderden keren gedaan, het zit in het aard van het beestje.

Op de ambassade aangekomen krijgen we een blauw kaartje met een nummer. Nederlanders krijgen een blauw kaartje, dit betekent dat je voorrang hebt. De wachtruimte zit vol met chinezen voor een visum, we zijn nog geen 2 minuten binnen en aan de beurt.

Tao Ling wil de notaris papieren laten legaliseren, echter de vrouw achter de balie geeft aan dat dit eerst moet gebeuren door Foreign affairs. Ze kan wel starten met het visum voor Su, dit om vertraging te voorkomen. Vervolgens in een taxi naar Foreign affairs, Tao Ling dirigeert de taxi chauffeur een bepaalde route te kiezen, er ontstaat een hevige discussie. Ja, je moet een taxi chauffeur niet gaan vertellen hoe hij rijen moet. Bij foreign affair volgt weer een snelloop naar het kantoor en loket waar we moeten zijn. Het ligt daar bezaaid met documenten, ik schrik en denk, het is vast niet moeilijk om hier documenten kwijt te raken. We leveren de documenten in en rekenen af, morgen zijn ze klaar wordt ons verteld.

Teruggekomen was Jet op en had Su lekker te eten gegeven, Jet voelt zich beroerd en we moeten de trip naar de grote muur afzeggen, we hadden Tao Ling al medegedeeld indien de gezondheid van Jet het toelaat gaan we, anders niet. Het Engelse echtpaar is wel gegaan, echter bleek achteraf dat het veel te koud was, het kindje zou de kin bijna bevriezen volgens zeggen.

Gedurende de middag knapte Jet een beetje op en zijn we goed ingepakt naar de Silk street geweest en hebben daar naar leuke kleren voor Liën en Su gekocht. Tijdens ons bezoek begon Jet steeds meer te hoesten, dit deed ons besluiten daar eerder weg te gaan. We hebben nog wel even een kop koffie gepakt bij Starbucks, even lekker opwarmen.

Su heeft het vandaag weer goed gedaan, ze is al echt gehecht geraakt aan Jet, van mij neemt ze weer wat meer afstand, dit deed Liën toen ook op overeenkomstig manier. Ze leert iedere dag weer nieuwe dingen, het is een kleine doerak. Terug gekomen in het hotel knappen we ons op en brengen een bezoekje aan McDonalds, Jet en ik hadden niet zoveel honger, Su wel. Op de kamer teruggekomen geven we Su nog een lekker chocolade toetje, om half negen gaat ze naar bed, natuurlijk weer gepaard met verzet en gehuil, na 10 minuten is het stil, ze slaapt.

We zetten de wekker weer om 7:30, want de volgende ochtend moet ik wederom naar Foreign affairs en Nederlandse ambassade.

Dag 11 Dinsdag 15 januari 2008

De wekker gaat om 07:30, het was een vermoeiende nacht voor Jet, deze heeft bijna geen oog dicht gedaan, ze is enorm verkouden, ze hoest letterlijk haar longen uit haar lijf. Ze voelt niets voor ontbijt, Su ligt heerlijk te slapen, ik laat haar en ga ontbijten. Iedere morgen opnieuw sta ik versteld van het aantal Russen dat verblijft in dit Hotel, wat een arrogant gezelschap. Ze laden hun tafel vol met allerlei lekkere zaken, halen speciaal voor hun bereidde omletten en spiegel eieren, eten vervolgens 25% op en laten de rest staan en lopen weg, het personeel is hier niet blij mee. Als ik klaar ben met ontbijt en terug kom op de kamer liggen Jet en Su nog heerlijk te slapen. Om 09:00 uur ben ik beneden en Tao Ling staat te wachten, snel een taxi in of haar leven er vanaf hangt. Aangekomen bij Foreign Affairs liggen de papieren voor ons klaar, hup weer een taxi in en naar de Nederlandse Ambassade, daar de documenten ingeleverd. Volgens de heer achter het loket zouden we woensdagmiddag na 14:00 uur, alles kunnen ophalen.

Rond 10:30 ben ik terug op de Hotelkamer, Jet en Su zijn zojuist wakker, Jet en Su ontbijten op de kamer. Su maakt een opgewekte indruk, ze zit beter in haar vel, dit resulteert ook in het meer en meer uittesten van Papa en Mama, hoe ver kan ik gaan, waar liggen de grenzen. Het is echt een boefje, alles moet ze vast pakken en bekijken, als jet wat zegt begint ze te lachen en blijft het proberen, als Papa wat zegt dan maakt dat meer indruk.

Na het ontbijt spelen we wat met Su, ze kent alle foto’s en Liën krijgt heel veel kussen, zachtjes zegt ze Liën, ze fluistert nog steeds. Die middag gaan we toch even naar de Sikstreet om een beetjes rond te kijken, op het moment dat we vanuit het Hotel buiten komen begint Jet hevig te hoesten, het duurt maar even, het vreet veel energie en alles doet zeer zegt Jet. Binnengekomen in het warenhuis, begint opnieuw een heostbui, bah, wat vervelend voor Jet, ze voelt zich niet lekker, na een uurtje gaan we terug naar het Hotel, we nemen wat rust en ik doe Su in bad, dit ging allemaal heel relaxed, ze heeft ruim 45 minuten in bad gespeeld, zo af en toe wat lekker warm water erbij, helemaal fantastisch. We hebben samen gelachen en er was duidelijk interactie tussen beide, ze is zot op water en niet bang uitgevallen. Uiteindelijk laat ik het bad leeglopen, Su wijst naar de kraan, er moet water bij. Tijdens het afdrogen merk een groot litteken op in haar zij precies in een huidplooi. Het litteken is duidelijk van iets wat lange tijd veel te strak gezeten heeft, het moet toentertijd gewoon rauw vlees geweest zijn, ik heb medelijden met Su. Jet had dit nog niet opgemerkt, je weet hoe ongeduldig kinderen kunnen zijn en valt je gewoon niet alles op. Jet is na een flinke hoestbui gelukkig in slaap gevallen, ze heeft weinig nachtrust gehad. Ik leg Su in haar bedje voor een middagdutje na het bad, geeuwt ze continue en wrijft in haar ogen, ze heeft slaap. In bed komen de tranen en is het weer even huilen voordat ze slaapt, binnen 5 minuten slaapt ze. Om 06:30 maak ik iedereen wakker, na 45 minuten zijn we onderweg om wat te eten. Toen we naar de ambassade reden zag ik wat meer leuke gelegenheden op te kunnen eten. We gaan uit eten bij Friday’s, we bestellen een beide een Ceasar salad met kip en een Fajita toren, eerste etage Fajita deeg plus Sla, 2^de etage Kip en Rundvlees, 3^de etage groeten en sauzen. Voor SU een lekker frietje met kip. We hebben heerlijk gegeten, hierna terug na het Hotel, nog een lekkere kop koffie en vervolgens onder de wol. Het hoesten van Jet is inmiddels iets minder. Voor het slapen gaan bel ik nog even met het thuisfront, Liën komt aan de telefoon en we babbelen gezellig, ze heeft de tand vanuit school meegekregen, ze is trots dat ze grote tanden gaat krijgen. Alles gaat goed met Liën, ze verteld dat ze maandag a.s. een gezamenlijk ontbijt op school hebben en ze hoeft ook geen drinken mee te nemen.

Dag 12 Woensdag 16 januari 2008

Woensdag ochtend staan we op tijd op, Su heeft moeite met wakker worden en heeft een beetje last van ochtend humeur. Jet voelt zich een stuk beter, we gaan gezellig met z’n allen ontbijten, het is druk en we staan 15 minuten in de rij. Su eet weer heerlijk, dit is voorspelbaar. Na het ontbijt gaan we even shoppen, we moeten voor 14:00 uur terug zijn want ik moet naar de Ambassade om de papieren op te halen, het is koud buiten, we pakken zoals als altijd Su goed in. Su is al helemaal aan ons gewend, het aan de hand lopen met Papa is nog steeds niet wat ze wil, ze klampt zich echt vast aan Mama. In de shopping mall moet je haar voortdurend in de gaten houden, ze gaat graag op onderzoek en kan nergens vanaf blijven, waarschuwen heeft geen enkele zin, ze begint gewoon te lachen. Wanneer het te bont wordt, zetten we haar in de buggy, we wachtten op een serenade, deze blijft uit, ze heeft in de gaten waarom ze de buggy in moet, denken wij. Als het tijd is gaan we terug naar het Hotel, om 14:00 uur ben ik weer in de Lobby, ik ontmoet daar ook een Engelse vrouw die met haar partner ook begeleidt wordt door Tao ling.

Inde taxi raken we met elkaar in gesprek, een triest verhaal, laat begonnen met kinderen, een miskraam gehad, daarna blijven proberen en uiteindelijk IVF, dit alles zonder gevolg, dan maar voor adoptie. Adoptie aanvraag in Engeland loopt altijd via de locale autoriteiten, hier hadden ze dus pech mee. De vrouw die hun goedkeur moest geven was geen voorstander van internationale adoptie, ze moesten maar lokaal op zoek. Enfin, naar een lange periode van aandringen, ging deze dame toch overstag en gaf toestemming. De papieren die vanuit deze vrouw naar London moesten hebben hier 7 maanden over gedaan, normaal staat hier 10 dagen voor. Dit heeft Theresa allemaal zelf moeten regelen, alles wat fout kon gaan met de adoptie is fout gegaan, alles bij elkaar heeft het 4.5 jaar geduurd. Zelfs de vlucht hier na toe hebben ze tot 2 maal moeten verzetten wegens stakingen op Heathrow. Ook de terugvlucht is hierdoor 2 dagen vertraagd. Het is een hele sympathieke vrouw, ze is heel mager en stemt mij treurig. Ik blijf positief in het gesprek en probeer haar een wat prettiger gevoel te geven, het is hun eerste kindje en ze zijn nog nooit in China geweest, dus geen andere ouders om hun gevoelens mee te delen. Ze praat graag en stort haar hart uit, ik luister aandachtig en probeer de juiste antwoorden te vinden. Bij de Engelse ambassade zijn we binnen 2 minuten klaar. We gaan weer de taxi in en bij de Nederlandse ambassade is het wat drukker, we moeten ongeveer 15 minuten wachten. Ons nummer wordt opgeroepen en we gaan naar de balie, daar zit een Nederlandse man, die naar zeggen zeer goed chinees spreekt. Het Visa in het paspoort is klaar echter de legalisering van de documenten nog niet, hier moeten we 15 minuten op wachten, wij gaan terug naar de wachtkamer en binnen 10 minuten zijn we weer aan de beurt, alles klaar, een heerlijk gevoel.

We rijden terug naar het Hotel en ik ga vervolgens naar de kamer. Su was lekker aan het kleuren en vermaakte zich opperbest. Om 17:00 gaan we naar de winkel, aansluitend gaan we wat eten bij Sizzler. Ze hebben hier een voortreffelijke salade bar en het verder eten valt goed in de smaak.

Su is baldadig aan tafel, ze zoekt ook meer contact met mij nu. We doen van allerlei spelletjes aan tafel en Su pakt me meer vast en lacht naar me, dit is een fantastisch gevoel. We dollen wat en verlaten het restaurant naar het Hotel. Teruggekomen zet ik mijn computer aan en lees de leuke mails die ik heb ontvangen. Familie, kennissen en collega’s zijn zeer enthousiast over de website, ik moet zeggen dat ik de reacties echt top vindt, het is leuk om wat te horen van degene die het leest.

In de avond krijgt Jet het weer benauwder en loopt vreselijk te hoesten, we spreken de dag even door en gaan slapen, morgen gaan we naar de Tempel of Heaven, deze is pas geopend voor het grote publiek.

Dag 13 Donderdag 17 januari 2008

De wekker klinkt om 07:30, eruit, we gaan vandaag naar de tempel. Su moet even op gang komen, de rest is zo klaar. Met z’n allen naar beneden voor ontbijt, alweer een wacht rij vol met chagrijnige Russen. We ontbijten en gaan daarna weer na boven, Tao Ling belt ons we hadden afgesproken om 09:40, zijn jullie zover. We arriveren om 09:45 beneden, het Engels echtpaar gaat met ons mee. Verassing, wat zien we, het sneeuwt en stevig ook. We nemen twee taxi’s en rijden naar de tempel, de rit neemt ongeveer dertig minuten in beslag. Een enorme verassing, door de sneeuw zijn de gebruikte materialen voor loopvlaken en trappen spekglad, Tao Ling had hier niet op gerekend en vindt het vervelend. Het levert wel leuke situaties en plaatjes op en Tao Ling komt niet meer bij, we dollen met z’n allen. Het geheel is een succes, een Temple van meer dan 500 jaar oud. Ik heb veel gesproken met Dominic en Jet met Theresa, deze vertelde dat ze het zo fijn vond dat ze de dag ervoor met mij heeft kunnen praten, ze vertelde Jet dat ze het een heel prettig gesprek vond en ze heel makkelijk met mij kon praten, ze had echt haar hart kunnen luchtten.

Zij hebben een kindje uit Nanchang, ze wordt maandag 1 jaar, het kindje is gezond en ziet er goed doorvoed uit. Theresa is verpleegster en Dominic begeleidt mensen op een sociale werkplaats, het zijn aangename mensen om mee te praten. Theresa is geboren in Ierland, ze katholiek en erg gelovig. Na het bijzondere bezoek aan de tempel waar de Keizer 3x per jaar een bezoek brengt, gaan we terug naar het Hotel. Jet en ik wachten in de lobby op het Engelse echtpaar.

Aan hun gezichten zien we dat ze aangenaam verrast zijn door het feit dat we op ze gewacht hebben, je merkt ook dat ze nog geen afscheidt willen nemen. Ik vraag of ze het leuk vinden om met een 30 minuten af te spreken in de lobby en vervolgens een kop koffie te pakken bij Starbucks, ze reageren enthousiast. We hebben hier 4 uur zitten praten, het was erg leuk en het klikte buitengewoon. Ook Su heeft zich niet verveeld, deze kreeg veel aandacht van mij en speelde met hun dochtertje, op hun manier. Su was lekker gek aan het doen. Na het verlaten van Starbucks gaan wij terug naar het Hotel, Dominic en Theresa moeten nog wat luiers halen. Buiten nemen we afscheid, het gesprek heeft hun goedgedaan, ze bedanken ons en ze zeggen dat hierdoor de rest van het verblijf een stuk aangenamer zal zijn. Een leuk gegeven, Dominic ziet er uit als Paul McCartney, mensen op de Chinese muur dachten werkelijk dat hij het was, iedereen wilde met hem op de foto. Het toeval wil dat Dominic gitaar speelt en jaren in een band heeft gezeten. Hij heeft die jaren in de band het bont gemaakt, nu rookt en drinkt hij niet meer, is vegetariër en heeft een baan in de verzorgende sector.

Terug in het Hotel gekomen, ploffen we met ons allen op bed, even uitrusten. We overleggen wat we zullen doen met het eten, laten we maar in het hotel eten, ze hebben een goed buffet. Su heeft niet zoveel honger als anders, ze is dan ook behoorlijk verkouden. Na het eten terug naar de kamer, laten we eerst maar de koffers inpakken, dan hoeven we morgen er niet zo vroeg uit. Su gaat om 09:00 uur naar bed, natuurlijk weer huilen, maar dit is zo over.

Ik werk nog wat aan de website en ga rond 03:00 uur naar bed, met in gedachte dat ik op de vlucht kan slapen.

Dag 14 Vrijdag 18 januari 2008

De wekker gaat om 07:30 uur, niemand heeft zin om op te staan, ik zet de wekker opnieuw om 08:00 uur. Als het zover is moeten we er echt uit, Su wordt zelf wakker, opfrissen en ontbijten, om 09:30 uur zijn we bij de ontbijtzaal, er staat een lange rij, we kijken elkaar aan, dit gaat zeker 20 minuten duren. We gaan naar boven en pakken het restant in de koffers en zijn op tijd klaar. De deurbel gaat, de belboy, al geregeld door Tao Ling. Samen zetten we de spullen op de trolley and ik geeft hem een tip. Ook op de hotelkamer laten we wat geld liggen voor het kamermeisje. We wisten niet wat we Tao Ling moesten geven, daarom besloten wij haar geld te geven om zelf iets leuks te kopen.

We gaan in hetzelfde busje naar de luchthaven als degene waar we in gekomen waren. Op de luchthaven aangekomen, gaat Tao Ling met ons me naar binnen, ze kijkt op het scherm en geeft ons aan in te checken bij balie C5 t/m C10, ze loopt met ons mee tot de doorgang bij de douane. We nemen afscheid van Tao Ling en bedanken haar voor de goede zorg en hulp. Het is een vluchtig afscheid zo voor de ingang bij de douane. We zwaaien nog naar haar en Tao Ling verdwijnt vervolgens uit ons zicht. Bij de douane worden we gecontroleerd op de hoeveelheden vloeistoffen, de jassen weer uit en door de metaal detector, ik loop direct naar de plaats waar je gefouilleerd wordt, want met van Bommel schoenen, ben je altijd de klos, er zit namelijk metaal in de zool. Na een korte snelle check mag ik doorlopen, Jet heeft inmiddels al onze spullen. We lopen door om onze koffers in te checken en onze boarding passen te krijgen. Vanwege het feit dat we Pearl Class vliegen mogen we bij de Business Class inchecken hier staat ook Marjolein de dochter van Ineke, ons contactpersoon bij Meiling. Ineke is een schat van een vrouw, altijd begaan met een ander en staat ook altijd voor een ander klaar. Haar dochter zou een maand stage lopen in een weeshuis in China, helaas is de schoonmoeder van Ineke onverwachts overleden, daarom heeft Marjolein en haar tante de reis vroegtijdig moeten afbreken. Een groot contrast, de een vliegt naar huis om de aanwinst van een nieuwe dochter te vieren, de ander gaat naar huis om een begrafenis bij te wonen. Op het moment dat Marjolein ons ziet krijgt ze het even te zwaar, blij weer Nederlanders te zien na 2 weken. We gaan met z’n vijven naar de Starbucks om wat te drinken en even rustig te zitten. Boarding van onze vlucht is om 13:50, we lopen ruim voor die tijd naar de Gate. Wij kregen weer aandacht genoeg met Su. In het vliegtuig zitten we in het midden, 3 stoelen naast elkaar, Su in het midden.

Inmiddels zien we drie stellen met kinderen aan boord komen, ze hebben ook Chinese kinderen geadopteerd, dit via de stichting Kind en Toekomst. Alle drie de kinderen zijn special Need. Het is mistig, koud, in één woord slecht weer, dit was te merken, we hebben een uur doorgebracht op de taxi baan, wachtend om de startbaan op te kunnen. Het opstijgen ging goed, weinig turbulentie gehad gedurende de gehele vlucht. Su zat relaxed in haar riante zetel. Ik was ontzettend moe, ik ben gaan zitten en binnen 15 minuten in slaap gevallen, enfin ruim 6 uur later werd ik wakker. Jet en Su waren nog wakker.

Het einde van de reis was in zicht, ik ben nog een aantal keren weggedommeld tot een 2 uur voor landing. Nog 30 minuten te gaan, ik pak de Trolley, we hadden wat leuke kleren gekocht voor Su.

We hebben het momenteel zo druk, vanavond maandag 21 januari 2008 werk ik het verslag bij tot vandaag, ik wens jullie allemaal veel leesplezier.